-
1 σπείρω
σπείρω, fut. σπερῶ, aor. ἔσπειρα, perf. pass. ἔσπαρμαι, aor. pass. ἐσπάρην, – säen, Saamen ausstreuen, Hes. O. 393 Sc. 399; – übertr., von Menschen; μὴ πρὸς ἁγνὰν σπείρας ἄρουραν, Aesch. Spt. 736; μὴ σπεῖρε τέκνων ἄλοκα, Eur. Phoen. 18; – σῖτον, Her. 3, 100. 4, 17; Δήμητρος στάχυν, Eur. Cycl. 121; Bacch. 264; ὃν καρπὸν ἔσπειρε, Plat. Phaedr. 260 d; σπαρέντων ποτὲ ὀδόντων, Legg. II, 663 e; – auch besäen, νειόν, Hes. O. 465; πεδιάδα, Her. 9, 122; ὃς τὴν ἀρίστην Χεῤῥονησίαν πλάκα σπείρει, Eur. Hec. 9, vgl. Heracl. 840; und übertr., τινὰ καινοτάταις διανοίαις, Ar. Vesp. 1044; dah. sprichwörtlich von fruchtlosen Bemühungen πόντον σπείρειν, das Meer besäen, Theogn. 106; auch εἰς ὕδωρ u. ἐν ὕδατι σπείρειν. – Ueberh. zeugen, erzeugen; παῖδας, οὓς κεῖνός ποτε σπείρων μόνον προςεῖδε, Soph. Trach. 33; Ἀτρέα, ὃς αὖ σ' ἔσπειρε, Ai. 1272; ὅϑεν περ αὐτὸς ἐσπάρη, O. R. 1498; βρότειον σπεῖραι γένος, Eur. Hipp. 618, ἵνα ὡς πλεῖστοι τῶν παίδων ἐκ τῶν τοιούτων σπείρωνται, Plat. Rep. V, 460 b. – Ausstreuen, verbreiten; μὴ σπείρῃ ματαίαν βάξιν εἰς πᾶσαν πόλιν, Soph. El. 632; ὡς ὁ πλεῖστος ἔσπαρται λόγος, Ar. Ran. 1204; τὸν χρυσὸν καὶ τὸν ἄργυρον ἐς τὸν Στρυμόνα, Her. 7, 107; – im pass., zerstreu't werden, sich zerstreuen; ἐσπάρησαν κατὰ τὴν ἄλλην Ἑλλάδα, Thuc. 2, 27; ἐς ἁρπαγήν, sich zerstreuen, Xen. Hell. 3, 4, 22; Folgde; auch von flüssigen Dingen, sprengen, spritzen; φλόγα, sprühen, Arist. poet. 13.
-
2 ανατελλω
поэт. ἀντέλλω1) выращивать или (по)рождать, производить, создавать(ἀμβροσίην τοῖς ἵπποις Hom.; Δήμητρος στάχυν Aesch.; μυρία κακὰ ἀπό τινος Soph.; φλόξ ἀνατελλομένα Pind.)
ἀ. τὸν ἥλιον NT. — велеть восходить солнцу2) вытекать(ἐκ τῆς λίμνης Her.)
3) восходить(πρὸς ἠέλιον ἀνατέλλοντα Her.; σελήνη ἀνατέλλει Arph.)
4) подниматься, вздыматься(καπνὸς ἀνατέλλων Plut.)
5) вырастать(ἀντέλλουσα θρίξ Aesch.; ὀδόντες ἀνατέλλουσιν Arst.)
-
3 ἀνατέλλω
Aἀνατεταλκός Plb. 9.15.10
:—make to rise up, τοῖσιν δ' (sc. ἵπποις)ἀμβροσίην ἀνέτειλενέμεσθυ Il.5.777
;Αἴγυπτος.. Δήμητρος ἀντέλλει στάχυν A.Fr. 300
, cf. LXX Ge.3.18; ὕδωρ ἀ. make water gush forth, Pi.I.6(5).75;τὸν ἥλιον Ev.Matt.5.45
:—so in [voice] Pass., φλὸξ ἀνατελλομένα a flame mounting up, Pl. Ion4(3).83.2 bring forth, give birth to ἄντειλας Διόνυσον ib.7(6).5;ἰούλους A.R.2.44
: of events, μυρί' ἀπ' αἰσχρῶν ἀνατέλλοντα S.Ph. 1139.II intr., rise, appear above the horizon, of any heavenly body, as sun and moon, Hdt.2.142, S.OC 1246, Ar.Nu. 754;πρὸς ἠῶ τε καὶ ἥλιον ἀνατέλλοντα Hdt.1.204
, 4.40; also of constellations, A.R.3.959;ἠὼσἀντ. Id.2.1007
; dist. from ἐπιτέλλω (q.v.), Ptol.Alm.8.4; cf. ἀνατολή.b = ἐπιτέλλω, of the Pleiades, Theoc. 13.25.2 of a river, take its rise, ἐκ ταύτης [γῆς λίμνης] Hdt.4.52, cf. Ael.NA14.16, etc.b of persons, originate,ἐξ Ἰούδα ἀνατέταλκεν ὁ κύριος Ep.Heb.7.14
.3 grow, of hair,ταρφὺς ἀντέλλουσα θρίξ A.Th. 535
; of teeth, Arist.HA 501b29; spring up, of plants, Thphr.HP3.1.6, al.; cf.ἀνατολή 11
.4 of mountains, rise, A.R. 1.501; but, appear on the horizon, ib. 601.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἀνατέλλω
-
4 ἀνατέλλω
ἀνατέλλω (s. ἀνατολή) fut. ἀνατελῶ; 1 aor. ἀνέτειλα; pf. ἀνατέταλκα.① trans. (Hom. +; Philo, Conf. Ling. 63; Gen 3:18; ApcMos 24; ApcZeph; cp. Anz 265f) cause to spring/rise up (Jos., Ant. 1, 31; Just., D. 107, 3) ξύλον a tree Dg 12:1 (PsSol 11:5; cp. Aeschyl., Fgm. 193, 7f [300 N.] Αἴγυπτος Δήμητρος ἀνατέλλει στάχυν). τροφὴν τοῖς ζῴοις cause food to grow for the living creatures 1 Cl 20:4. ἥλιον cause the sun to rise Mt 5:45; GNaass 59, 23 (cp. Nicephorus: Rhet. Gr. I p. 500, 2 μετὰ τόκον ἀστέρα καινὸν ἀνέτελλε).② intr. (Soph., Hdt. et al.; LXX, TestJob 37:8; TestSim 18:3 al.; JosAs; ApcEsdr 4:29 p. 29, 4 Tdf.; Ar., Just.; Mel., Fgm. 8b 34, 45; Joseph.) to move upward above the horizon, rise, spring up, dawn.ⓐ of heavenly bodies and atmospheric phenomena (Neugebauer-Hoesen no. 137c II, 9). Of the sun (oft. in Gk. lit.; also Michel 466, 10 ἅμα τῷ ἡλίῳ ἀνατέλλοντι; PHib 27, 52; Gen 32:31; Ex 22:3; Sir 26:16; Philo; Ar. 6, 1. Of stars En 2:1; TestLevi 18:3; JosAs, ApcEsdr; Ar. 4, 2; Just., D. 106, 4 al.) Mt 13:6; Mk 4:6; 16:2; Js 1:11. Of Christ ἕως οὗ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν until the morning star rises in your hearts 2 Pt 1:19 (for usage of ἀ. in Hellenistic ruler cult, cp. Sb 8420; PFouad 8, 13; Sb 4284, 7 as συνα.; PGiss 3, 2). Of a cloud come up Lk 12:54. Fig. ἡ ζωὴ ἡμῶν ἀνέτειλεν our life has arisen IMg 9:1. Death is likened to the setting, resurr. to the rising, of a heavenly body IRo 2:2.ⓑ in imagery φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς light has dawned for them Mt 4:16 (cp. Is 58:10; Esth 1:1k); ὑμῖν AcPl Ha 8, 33.③ intr. to be a descendant, w. implication of distinction, be a descendant Hb 7:14 (cp. TestSim 7:1; Jer 23:5 ἀναστήσω τῷ Δαυὶδ ἀνατολὴν δικαίαν; Apollon. Rhod. 1, 810).④ Other expressions, all fig. and intr.: of the robes of the righteous shine brightly B 3:4 (cp. Is 58:8; on the text, s. Hdb. ad loc.; cp. also Mk 9:3). Of someth. that is said to spring forth (Jos., Bell. 1, 406 πηγαί): of horns B 4:5.—M-M. TW.
См. также в других словарях:
όμπνιος — ὄμπνιος, α, ον (Α) [όμπνη] 1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον σίτο, ο προερχόμενος από σίτο (α. «Δηοῡς ἀνεῑναι μήποτ ὄμπνιον στάχυν», Λυκόφρ. β. «ὄμπνιον ἔργον» γεωργική εργασία, γεωργία, Καλλίμ.) 2. θρεπτικός 3. αυτός που έχει ανατραφεί καλά … Dictionary of Greek
